de heer François "Vake" Perrewé

Photo 428726
Domicilié à Edegem (2650)
Né à Deurne (Antwerpen) (2100) le samedi 6 avril 1940
Décédé à Edegem (2650) le samedi 11 février 2017 à l'âge de 76 ans
Epoux de mevrouw Paula Maria Raymonda Van Ham

Herdenkingsruimte « rouwbetuiging François "Vake" Perrewé » 

Cet espace condoléances a été créé le lundi 13 février 2017.

Les hommages

1 hommage  
Hommage 

Dit is precies een deja vu....

Hoe lang was het nu weer, 32 jaar geleden?
In het fort vond ik een ruwe diamant, een fijne en lieve schat. Na een tijdje werd ze "mijn princes" en de tijd was er om haar ouders te ontmoeten. Met knikkende knieën stond ik daar...een aardige zachte vrouw deed de deur open...ons moeke... Ze leidde me door de gang naar binnen en... daar stond je...ne fiere beer van ne vent...de Sooi voor de vrienden!
Ik kreeg jou hand als een kolenschop mijn richting uitgestoken, en als een houtklem werden mijn vingertjes dichtgeknepen. Ik begreep je duidelijk:
Jou dochter was heilig voor je en bij enig misverstand hierover zou je zonder twijfel mij een steuntje geven om het nooit meer te vergeten...

In het begin was het niet gemakkelijk om toenadering tot jou te vinden, ten slotte had een andere schatzoeker al enige tijd uw ander diamantje versierd. Maar stilaan kwam de dooi op gang nadat ik plechtig beloofde om jouw kindje voor altijd te beschermen en te verwennen.
Uiteindelijk kreeg ik haar hand van jou en zag ik de eerste keer een traantje blinken in die stoere blik. 

Met de tijd begon ik je beter te begrijpen: je had het niet makkelijk om op korte tijd je twee dochters het ouderlijk nest te zien verlaten... maar je mooiste en meest dierbare schat bleef bij jou om deze moeilijke periode door te komen en Vake... je verloor geen dochters, je kreeg er zelf 2 schoonzoons bij.

Stielman en meesterschrijnwerker als je was, stond je ons dag en nacht met raad en vooral daad bij om onze eigen nestjes op te kalefateren; liters verf en meters behangpapier zijn door uw vingers gegaan, uren heb je bij ons thuis doorgebracht zelfs als wij enkel dagen er tussenuit knepen.

De stoere beer met zijn chocomouse peperkoekenhartje smolt steeds verder, zeker toen jij steeds opnieuw grootvake werd... jouw vier kleinkindjes verdronken in je sterke armen ... stuk voor stuk verdwenen de ukjes in jou handen en de granieten Sooi werd echt ons Vake.

Met de jaren werden we allemaal ouder, de kleinkindjes werden volwassen als een herder leidde je ons en onze kindjes over het hobbelde pad vol kuilen en bulten; als een stoere vuurtoren stond je met je moeke altijd paraat om ons op het juiste pad te houden, ons door de zware stormen van ons leven te loodsen.

En dan werd je de trotse overgrootouder van drie achterkleinkindjes. Je gezondheid was al vele jaren een zware last op je brede schouders, maar je weigerde toe te geven, trots als je was....je bent tenslotte vake, de padre familias...fier die schouders recht...ons aller voorbeeld.

Maar tijd kent geen genade. Je stevige tred, bij die vele Zwitserse wandelingen nauwelijks te volgen, werd een onzeker geschuifel, je stem als een misthoorn, werd een fluisterende zucht, je blik dwaalde steeds vaker en verder naar het oneindige af, je sterke schouders begonnen te zakken...maar je fierheid bleef overeind tot op het laatste ogenblik...

Pas toen we je een laatste keer verzekerde dat je ons perfect gegidst had en we klaar waren om het verder aan te kunnen, pas toen je het fijne handje van de allerkleinste in je inmiddels knokige verweerde hand voelde, heb je gelaten de handdoek in de ring geworpen...na de laatste liefdevolle blik naar je vrouwke, ons moeke...

De moment dat je vertrok op je laatste reis, waren de engeltjes je nieuwe bedje aan het opschudden...duizenden vlokjes dwarrelden neer...sneeuwvlokjes zullen voor ons nooit meer hetzelfde zijn... En onze Lieve Heer heeft er ne krak van ne schrijnwerker bij...

het gaat je goed daar vake, 

Cindy & Patrick Steenacker- 16-02-17